در هزارتویِ فاصله های بعید
الکن
گنگ
مغموم
وبهت زده
ایستاده براین جهان ِ سرگردان
به آدمیان ِ گرسنه می نگرم
گرسنه ی زندگی
نان
آزادی
دوستی
عدالت
می گریند, فریاد میزنند, چنگ میزنند و ,چنگ ودندان میکشند,ترحم والتماس میکند , ...
اما نگاه وروح ِ یکدیگرندرا خراش میدهند مدام
ودر تبانیِ روز مرگی ها
نفس های خویش را
تباه می کنند