چــــرک نویسی های یک آدم سابقــ
این سال در خاطره کودکان ومردان وزنان عصر تکنولوژی ودوره پست مدرن در کشوری جهان سوی چون ایران نیزهمچون خاطره ی تلخ پدرم از سال وبایی در روستای کمندان در لرستان,به سال کرونایی بخاطر سپرده خواهد شد با این تفاوت که در آن دوره ایران تازه پا به عصر مدرن گذاشته بود وخوابزده از وضع خویش از آن جان سالم بدر برد ودر جراید ورادیو ونهایتن در وزارت بهداشت وقت چیزهایی از آن ثبت شد وامروزه که پدرم هشتاد سال دارد ونوه اش ده یازده سال ما شبانه روز در شبکه های اجتماعی مختلف مجازی ورادیو وتلوزیون وجراید و... در مورد آن اطلاعات ویاد وخاطره از آن بخاطر خواهیم سپرد وانباشتی از دانش وآگاهی خواهیم داریم وخواهیم داشت ولی همچنان چون سالِ وبایی کنشها وواکنشهایمان نسبت به اپیدمی است اما این نتیجه اش متفاوت حواهد بود هم نسبت به فرهنگ وارزشها وهنجارهاو باورها ودیانتمان وهم نسبت به حکمرانان ومراجع فکریمان...
آیا بسلامت از بر خواهیم گذشت؟
آیا از آن درس عبرتی در ساحت سلامت وفرهنگ واجتماع وسیاست واقتصاد خواهیم گرفت؟
آیاسرانجامی جز فروپاشی وفرارسیدن قحطی وبرزخ نخواهیم داشت...
وبالاخره بلا آمد ولی شفا از کجا خواهد آمد؟
که نه نفرین خدا وخدایان بود
نه دعای پیامبری سرشکسته
نه بخاطر گناهی حتا که نمیدانیم چیست
وهشتاد میلیون آدم را از صدر تا ذیل ملکِ محروسه ی ما را
به خود گرفتار کند
این اپیدمی است محصول دنیای مدرن , با راهکارهایی مدرن اما مردمی گرفتار در انباشتگی مشکلات ومصائب با حاکمیتی که باایدئولوژی و فرافکنی های خویش مشغول است واسیر بروکراسی , خود ومردمانش را درچار درخود واماندگی ودرماندگی کرده است
| Design By :Farzane |
و چيزی راجع به خــــودم نمی دانم
چيزی ندارم كه توضيحش بدهم!
بهتر است
خودم را ببخشم به شـما گاهی...