ناف ِما را ، قابله های فرتوت
 بر زمین های بایر بریده بودند!
                                      
                                         وقتی آسمان ، خالی و گنگ ، در درخشش بیهوده ی خورشید
                                                                                                       رنگ می باخت

تا تولدمان را گریه کنیم در تاریکنای شب،
                                        
      و ما ، کلاف ناف های بریده مان را
                        گره خورده و خونین
                                                 به آزمایشگاه ِ نسل های بعد سپردیم!