در ایران معاصر همواره شاهد انواع کنش‌های اجتماعی_سیاسی بوده ایم

وهستیم، اما هیچوقت دانشمندان علوم اجتماعی، خصوصا انسان شناسان تلاش نکرده اند که مقوله کنش‌های اعتراضی  مختلف رااعم از شورش، اعتصاب ومقاومت مدنی، مبارزه مسالمت آمیز  و... را در شهرها ی مختلف ایران با توجه به بافت فرهنگی متنوع مناطق مختلف مردم ایران را یکبار از درون ویکبار از بیرون مورد مطالعه از حیث ساختار وشکل شناسی واثر گذاری وبا توجه به تغییرات محتوایی وچگونگی سازماندهی آنها واز لحاظ ساختار جمعیتی (سن وجنس وطبقه ودین و... )را وپیامدهای آنها را مورد مطالعه  قرار دهند

هرچند که دانشمندان علوم اجتماعی هانسان شناسی ومقوله اعتصاب واعتراض مواره خود در دوره های مختلف خود پمپاژ کننده ی انواع جنبشها واعتراضات از لحاظ تامین خوراک فکری وسازماندهی و... بوده اند اما هیچگاه مطالعه علمی ای دراین خصوص وعلل کامیابی واکاوی واکنش دولت‌ها ورسانه ها (شیوه بازنمایی و...)

ویا از منظر معترضان نیز چرایی وعلل وعوامل ودلایل شیوه های اعتراضی شان را چه درکف خیابان ویا از راه‌های مختلف

را مورد تحلیل وتحقیق علمی قرار نداده اند