هر کشوری یکسری مناسک ملی دارد، اعم جشن‌های استقلال و جشن‌های انقلابی و...که هرساله در روز مشخص برگزار میشود، اما گاهی درطول زمان بخاطر تکرار مناسک وگذشت زمان ونیز  رویکرد انتقادی به روایت رسمی وارائه مدارک به هر نحوه از طرف گروه‌های مختلف منتقد و... شاهد نقض روایت رسمی وسپس تردید در مناسک از سوی جامعه وخالی شدن آن مناسک از معنا واثر بخشی اش در جامعه می‌شود وبا انباشت نارضایتی های عمومی بخاطر ناکارآمدی دولت‌ها در سطوح مختلف ، نقطه فاصله گیری ملت از دولت میشود.

اخیرا در کشور کانادا با کشف گورهای دسته جمعی کودکان سرخپوستان بومی این کشور که به مدارس شبانه روزی می‌رفتند،  با توجه به اینکه کانادا کشوری است مهاجر پذیر وتکثر گرا مینی بر نوعی لیبرال دمکراسی، در جشن استقلال کشور کانادا با کشف  اجساد کودکان ، روایت رسمی تاریخ کشور کانادا ونیز مناسک جشن استقلال از سوی گروه‌های مختلف مهاجران  ونیز بومیان کهن مورد اعتراض وتردید قرار گرفته .

این روال و روند در تمام کشورها مصداق دارد برای مثال جشن ۲۲ بهمن ماه که مناسکی برای پاسداشت انقلاب ۵۷ می باشد نیز با ارائه روایت‌های متفاوت با روایت رسمی ونیز گسترش معضلات اقتصادی واجتماعی وشیوع اپیدمی اخیر ونیز  ارائه مدارکی از سوی کسانی چون جولیان آسانژ و... این مناسک ملی به نوعی مورد تردید قرار گرفته

اما آن چیزی که مهم است رویکرد دولت‌ها نسبت به این تردید ها واعتراضات هست .