می دانیم که عموما فرار وگریز وپناه جستن از اثر ترس واستیصال است 

وتنها راه چاره همان مهاجرت اجباری است، اما اگر به تاریخ صد ساله ی جهان نگاهی بیاندازید می بینیم که با پیدایش دولت_ملت ها و رواج حکومت‌های خودکامه وگاه دموکراسی های نیم بند با انواع فساد سیاسی واقتصادی، وبروز جنگهای بین المللی وداخلی، افراد وگروههای واقشاری از مردم تن به مهاجرت، پناهجویی، وگریز می دهند، ودراین میان باندهای قاچاق انسان شکل می گیرند وپلیس ونظام قضایی کشورها و... وارد می شوند و بسیاری مهاجرت پناهجو بدون مدارک قانونی درکشور سکنی می‌گزینند

اگر این مساله را بیایید درمتن اجتماعی اش بکاویم (گویی) این روال تبدیل به حرفه ای شده است برای یافتن امنیت و ملجائی که هم پناه جویان وهم دولت‌ها وملتها ونیز باندهای قاچاق انسان وپلیس ومزربانی کشورها همه در تعاملی همچون یک عادت واره _ به تعبیر پیر بوردیو، جامعه شناس فرانسوی_ در آن سهیم و دخیل اند وجزئی از منش مردمان سودا زده ی قرن بیست ویکم در کشورهای پیرامونی یا همان درحال توسعه وتوسعه یافته است

واز سوی دیگر تاوان دوران استعمار وهزینه ی تغییر مفاهیم بنیادی زیست جهان کهن وافسون زدایی شده بر جهان معاصر است

هزینه ای بردوش مردمان دردمند وفرودست و مواجهه ی  رومانتیک وانسانی جهان مرکز یا توسعه یافته با آن .