زندگی هیچوقت اونی نبوده که فکرش رو میکنی

اونی هست که زندگیش می کنی

و اتفاق میافته و باهاش کنش و واکنش داری

وهمین واکنش ها و رفتار های توئه که زندگی هست

تصمیم هات

حضورت

سکوتت و سخن گفتن

وچگونه وکجا و چطور و با چه کسی و در چه زمانی وموقعیتی سخن گفتن یا سکوت کردنت

لبخند زدنت

متانتت

اینها و بسیاری علل و عوامل و دلایل دخیل دیگه است که زندگی رو می‌سازه

تو هیچوقت نمیتونی مدعی بشی تعیین کننده نهایی تویی

و یا حرف اول و آخر رو تو میزنی

ولی به دیگری که هیچ به همه دیگرانی که متفاوت تر از تو فکر میکنن حالا چه فرد یا افرادی یا یه جامعه به وسعت ایران با 85 میلیون جمعیت

اجازه بودن و سخن گفتن ندی

نبینیش ، نشوبش

و به زندگی اجازه جاری شدن ندی

همونطور که قبل از تو بوده و بعد از تو خواهد بود

چرا که روزی که فکرش رو نمیکنی

زندگی مث یه سیلاب که نمیپرسه ره خانه و کاشانه کدام است

تورو هم باهمه ادعا و افکارت و خود محوریت میشوره رو میبره

روزی که کسی رو که مدام سرکوبش کردی بهر شکلی

به خاطر کج خلقی و کم طاقتی ومغرور بودنت

در اوج همه چیز

طوری میره که تا ابد زخمش و دردش به دلت می مونه

و دیگه هیچ اثری ازش نمیبینی

اصلن مگه توکی هستی ؟

چی هستی؟

یک ذره ای ناپیدای تو هوایی تو این هستی بیکران یک نفر بین نه میلیارد آدم دیگه

که یه روزی حجم زیبای زندگی تو رو باهمه کبر وغرورت واهن و تلپت می شوره ومیبره

وبه کام فنا میری طوری که در خاطره هیچ کس که هیچ در خاطره ی هستی بیکران هم نمی مونی...

آره خودکامگی ، زور گویی ، باج گیری به‌ هر شکلی اعم آدم ربائی ، سرقت اطلاعات وحتا در روابط بین فردی که بهش میگن باج گیری عاطفی ، دروغ گویی برای کسب منفعت، دادزدن وفحاشی برای به تبعیت وساطت کردن طرف مقابل واطرافیان،عدم پذیرش هر انتقادی ، همه نشانه های استبداد هستن تفاوتی نمیکنه استالین باشی یا عشق وهمسر یک فرد عادی ومعمولی یا پدر یک خانواده، یا رهبر یک سازمان سیاسی و...